Op de website van de vereniging van Familierecht Advocaten Scheidingsmediators (vFAS), is een interessante blog van mr. Geertjan Gussenhoven geplaatst over een zaak die hij inmiddels bijna 2 jaar in behandeling heeft.
In deze zaak staat Geertjan een Australische cliente bij die met haar gezin altijd in Australie geleefd heeft en sinds kort - door toedoen van haar echtgenoot - in Nederland verblijft. Kort na de aankomst in Nederland heeft de echtgenoot van onze cliente aangegeven te willen scheiden en met het kind in Nederland te willen blijven.
Geertjan heeft namens cliente een verzoek tot vervangende toestemming tot verhuizing ingediend bij de rechtbank. Vele procedures volgden. De stand van zaken op dit moment is dat cliente alsnog toestemming heeft gekregen voor de betreffende verhuizing van de rechtbank. Nu haar inmiddels ex-echtgenoot hoger beroep heeft ingesteld, ligt de zaak nu nog ter beoordeling voor aan het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden. Cliente en haar zoon verblijven inmiddels weer in Australië in afwachting van de beslissing van het Gerechtshof.
Het volledige artikel:
Een smeekbede voor verhuizing
Het komt maar al te vaak voor: strijd tussen ouders wanneer een van hen naar een (ver) buitenland wil verhuizen.
Op een achternamiddag klopt een jonge moeder onaangekondigd op onze kantoordeur en krijgt vervolgens een wanhopige huilbui. Wat is het geval? Amber is Australische en heeft tien jaar geleden in haar geboorteland een Nederlander ontmoet: Ernst. Ze gaan trouwen in Australië en krijgen drie jaar later een zoon: Mike.
Mike is ongeveer zeven haar als er huwelijksproblemen ontstaan. Een knipperlichtperiode volgt. Ernst ziet wel kansen voor herstel van de relatie met Amber maar zegt dat ze dan in Nederland moeten gaan wonen. Ze stemt schoorvoetend in en laat vader en Mike alvast naar Nederland vertrekken. Amber volgt zelf een aantal maanden later.
Eén maand na de zogenaamde gezinshereniging geeft Ernst te kennen dat hij wil scheiden. Hij vraagt de echtscheiding aan en wil Mike bij zich houden in Nederland.
Amber staat op straat, zij spreekt geen Nederlands, heeft hier werk noch familie en/of vrienden. Haar verblijfstitel zal door de scheiding gaan vervallen. Ze is ten einde raad. Amber wil terug naar Australië, mét Mike.
Ernst heeft echter inmiddels het paspoort van Mike ingenomen en houdt het document achter. Hij weigert mee te werken aan een verhuizing van Mike naar Australië. Het is inmiddels wel duidelijke dat Ernst de lijmpoging in scène heeft gezet om Mike naar Nederland te krijgen. Zo denkt hij een betere procespositie te verkrijgen.
Ik vraag de rechtbank om vervangende toestemming aan Amber te verlenen om met Mike terug te gaan naar Australië. Vader voert driftig verweer. De rechtbank begrijpt de wanhoop bij moeder, maar wijst toch het verzoek af. Onduidelijk is, aldus de rechtbank, hoe het Mike zal vergaan in Australië zonder zijn vader.
Ik stel hoger beroep in. Het Gerechtshof denkt met moeder mee en is van mening dat de wortels van Mike in Australië liggen. Echter, het Gerechtshof vindt ook dat de ouders eerst met elkaar moeten communiceren over de toekomst van Mike en moeten komen tot een ouderschapsplan voor Australië.
Het Gerechtshof laat de beslissing van de rechtbank toch in stand en verwijst partijen naar een mediator.
Mijns inziens gaat het Gerechtshof daarmee volledig voorbij aan het feit dat de ouders onder deze omstandigheden simpelweg niet in staat zijn tot nader overleg. Jammer genoeg krijg ik gelijk: de mediation mislukt.
Inmiddels zijn vijftien maanden verstreken. Amber is geërgerd door het krampachtig vasthouden aan een ouderschapsplan van het Gerechtshof. Ze dient opnieuw een verzoek bij de rechtbank in tot verkrijging van toestemming tot verhuizing met haar zoon. Zij telt de dagen en uren af tot aan het moment waarop de rechtbank beslist. Ik op mijn beurt voorzie opnieuw een gang naar het Gerechtshof. De partij die verliest zal ongetwijfeld in hoger beroep willen.
Er is nu al anderhalf jaar verdriet en onzekerheid, vooral voor Mike. De gerechtelijke molens draaien voor een zaak als deze veel te langzaam. Rechters zouden in dit geval sneller en doortastender moeten handelen. De rechtbank had wat mij betreft direct toestemming moeten verlenen omdat Ernst geen zwaarwegend belang had bij zijn woonkeuze voor Nederland. Alle betrokken hadden dan terug kunnen keren naar Australie om hun leven – weliswaar gescheiden – aldaar voort te zetten met een gedeelde zorg over Mike. Dit zou de mooiste oplossing zijn, in het belang van Mike.
Zie ook: https://www.verder-online.nl/nieuws/blog/een-smeekbede-voor-verhuizing/
