Artikel 1:153 lid 1 BW omvat een regeling waarmee de echtscheiding kan worden tegengehouden tot er een regeling is getroffen als een door de echtscheiding bestaand vooruitzicht op nabestaandenpensioen, verloren zou gaan of in ernstige mate zou verminderen.
Dit verweer werd vooral voor het inwerkingtreden van de Wet Verevening Pensioenen bij Scheiding in 1994 gevoerd. De verwachting was, dat dit artikel daarna niet veel meer gebruikt zou worden.
Echter, het overgrote deel van de Nederlandse pensioenregelingen kent tegenwoordig een op risicobasis gefinancierd partnerpensioen. Dit betekent dat een door het wegvallen van levensonderhoud in de vorm van inkomsten uit partneralimentatie geboden compensatie in de vorm van het bijzonder partnerpensioen niet meer aan de orde is. Een op risicobasis gefinancierd partnerpensioen kent bij scheiding geen of nauwelijks uitkering van een bijzonder partnerpensioen. Hierdoor ziet men tegenwoordig weer beroep op artikel 1:153 BW.
Dit was ook het geval bij een verzoekschrift tot echtscheiding waarover de rechtbank Den Haag op 25 juli 2013 te oordelen had.
De vrouw verzocht echtscheiding, de man voerde verweer en heeft een zelfstandig echtscheidingsverzoek ingediend. De vrouw heeft haar echtscheidingsverzoek ingetrokken en verweert zich tegen het echtscheidingsverzoek van de man op grond van het pensioenverweer. Zij voert aan, dat de man pensioen heeft opgebouwd, deels op risicobasis. Als de man overlijdt voor de scheiding zal de vrouw € 29.000,- aan partnerpensioen ontvangen en als de man na de scheiding overlijdt, ontvangt de vrouw slechts € 11.000,- aan partnerpensioen.
De rechtbank oordeelt in dit geval dat artikel 1:153 lid 1 BW niet volledige compensatie voor het gemis van het verwachte nabestaandenpensioen voorschrijft. De vrouw heeft inkomsten uit arbeid en vermogen. De rechtbank oordeelt, dat het te verwachten inkomen van de vrouw bij overlijden van de man na ontbinding van het huwelijk voldoende zal zijn om zelfstandig in de kosten van haar levensonderhoud te kunnen voorzien. Bovendien is aannemelijk dat de vrouw die 52 jaar oud is in staat moet worden geacht om inkomsten uit arbeid te blijven verdienen. Op deze grond hoeft geen nadere voorziening voor een nabestaandenuitkering voor de vrouw worden getroffen.
Zie: http://uitspraken.rechtspraak.nl/inziendocument?id=ECLI:NL:RBDHA:2013:11583
